stylishwebs De snelheid van geluid: museum van morgen
CD/DL
Uitgebracht op 17 september 2021
Het nieuwe 13-track album van het langlopende viertal uit Manchester, The Speed Of Sound op het Big Stir-label. Ian Canty reist licht.
Ik heb onlangs de Replicant-single van The Speed Of Sound beoordeeld (daarover lees je hier meer), nadat ik voor het eerst met hen in contact kwam via hun bijdrage aan een van de uitstekende Wave-compilaties op Big Stir. De band uit Manchester bestaat al meer dan 30 jaar, maar deze nieuwe plaat is pas hun vijfde volledige collectie. De huidige line-up van de band die hier te zien is, is songwriter John Armstrong en Ann-Marie Cowley, die beide vocale en gitaartaken delen, plus een ritmesectie van John Broadhurst op drums en bassist Kevin Roache. Op Museum Of Tomorrow worden ze ook geholpen door John’s zoon, Henry Armstrong, op keyboards, een cameo van Janet Armstrong op het nummer Charlotte, en Last Orders draagt een ‘International Bridge Chorus’ met onder andere de grote Dolph Chaney.
Rekening houdend met het museumthema van de titel van het album, is de schijf logisch genoeg opgesplitst in twee galerijen, die hetzelfde doel dienen als de zijkanten van een vinylplaat. In dezelfde lijn krijgen de liedjes een letter en worden ze als tentoonstellingsstukken op de hoes gepresenteerd. Het is het soort eigenzinnigheid dat de band ook in hun muziek gebruikt, met veel succes. Tentoonstelling A vindt dat Museum Of Tomorrow uit de blokken raast met een sprankelende Tomorrow’s World. Het brengt de methoden van The Speed Of Sound vanaf het begin effectief in kaart – ze positioneren zichzelf ergens tussen indie jangle, powerpop en post-punk, waarbij zowel de stemmen van Ann-Marie als John de nummers verschillende aspecten en nadruk geven. Ze zijn ook erg melodieus, ondanks het feit dat vreemde en originele hoeken worden onderzocht. Deze tweeledige benadering slaagt erin zich een weg te banen in iets dat cool nieuw en verdomd verslavend is.
Elk nummer gaat over in het volgende op Museum Of Tomorrow, met Opium Eyes binnenkort voor ons. John’s enigszins Jonathan Richman-achtige zang komt naar voren, terwijl Anne-Marie indruk maakt ter ondersteuning op een race-punky rocker met psychedelische neigingen en wat grunge-versterkt gitaarwerk. Dan komt Rookgordijn. Dit betoverende popnummer is gegarneerd met garage-esthetiek en wordt compleet geleverd met een beetje van de onstuitbare vim van vroege Buzzcocks aan de basis. We lijken in een zombie-eeuw te leven, maar het nummer zelf heeft een raar jaren 60-gevoel. Ja, er is hier wat psychedelische vreemdheid aan de gang, maar het is gewikkeld rond een nette popstructuur. De percussieve kracht van de ritmesectie is cruciaal voor het succes van de hele LP. Het wordt handig ingezet om de andere instrumenten en stemmen te helpen op hun reis naar het onbekende.
Op de voet volgt het glinsterende geluid van Wired And Tired. De bas komt echt tot zijn recht op dit nummer en dicteert subtiel het tempo. Een verandering in tempo wordt geboden door de akoestiek van Virtual Reality (Deel 2), waar Ann-Marie’s stem voorop loopt op een chill stukje folk getinte pop/rock. Het klavierwerk van Henry Armstrong, dat tot nu toe grotendeels ingetogen was, valt hier ook echt op. Dan sluit Shadow Factory Gallery 1 van Museum Of Tomorrow af met wat pittige gitaar, waterige synths en een stijgende zanglijn, waarbij John op de achtergrond aan het werk is om Ann-Marie’s lead aan te vullen. De punt aan de eerste zijde of galerij is een gesproken woord “It’s full of stars” bij herhaling.
Dan gaan we snel naar Galerij 2. Korte machinebuien maken plaats voor de dubbele vocale aanval van Impossible Past. John’s zang is als een Dylan-achtige grijns op deze meeslepende popnugget die wordt geleverd met een portie stevige gitaren. Ik heb het gevoel dat er hier een meedogenloos momentum is dat volkomen aanstekelijk is. Een funky bounce werkt als een ritmische introductie van Leaf Blower, waar een buigzame gitaarlijn aantrekkelijk ronddwaalt. Hoewel het album consistent is, valt dit op als een echte parel van moderne psychedelische pop, betoverend in zijn gekoelde koelte. Gesprek en dan komt het radiotijdsignaal, voordat de akkoorden van Blood, Sweat And Tears klinken. Ik denk niet dat dit iets te maken heeft met de gelijknamige jazz/funk rockband. The Speed Of Sound lijkt op dit punt een beetje op The Subway Sect, met Lou Reed zingende lead, met botsende akkoorden en een verkwikkende rush op de muziek.
Meer geluidseffecten komen voor het volgende aanbod. Er wordt op de deur geklopt, dan zwaar ademen, totdat de gespannen ritmische opbouw naar Charlotte zijn aanwezigheid laat voelen. Humeurig en ietwat sinister broedt Charlotte op mysterieuze wijze voordat het refrein uit de lucht komt vallen. De dag dat de aarde in brand vloog glinstert binnen; dit lijkt misschien in een meer indiepop-modus, maar het is nog steeds bij uitstek aangenaam. Als finale komt Last Orders binnen en springt verder, en roept een hele reeks geluiden op die folkrock, punky bravoure, easy listening uit de jaren 60 en ruige gitaarrock omvatten. Met de massale achtergrondzang van het koor bereidwillige dingen, snelt dit naar zijn conclusie in fijne stijl. De songtitel herhaalt zich nogmaals als gesproken woord om het album te beëindigen.
Het Museum van Morgen is een briljant uitgevoerde en unieke langspeler, die de luisteraar steeds weer verrast en verrukte. Daarop voelde ik me meegenomen op een reis naar een wereld zoals de onze, maar gezien door een gebroken caleidoscoop. The Speed Of Sound stippelt zowel hele mooie paden als vreemde doorgangen uit, een muzikale psychogeografie zo je wilt, maar ze blijven altijd heel toegankelijk. Ze verliezen nooit een goed deuntje uit het oog, zelfs niet als ze bezig zijn met het afleveren van een muzikale curveball. Een wereld van uitvindingen en mysterie is verpakt tussen de 13 verleidelijke melodieën die deel uitmaken van het album. Het is een triomf van industrie, verbeeldingskracht en talent en echt een om niet te missen.
De Snelheid van het Geluid is op Facebook hier en hun website is hier.
~
Alle woorden van Ian Canty – zie hier zijn auteursprofiel
creditSource link
